1,5 maand zwanger en dan begin je te bloeden...

De hele week heb ik sterk het gevoel gehad dat het allemaal goed komt. Natuurlijk ben je altijd bang dat het toch mis gaat maar dat blijf je denk ik altijd wel houden.

De hele week heb ik sterk het gevoel dat het allemaal goed komt. Natuurlijk ben je altijd bang dat het toch misgaat maar dat blijf je denk ik altijd wel houden.

Nog steeds voel ik me erg misselijk en heb al veel geprobeerd wat hier tegen zou kunnen helpen maar helaas hielp er niets waarvan ik kon zeggen ja dit is een goede tip. Het enige wat een beetje het scherpe randje eraf haalde bij mij waren bandjes tegen wagenziek. Ik ben redelijk snel wagenziek tijdens het rijden en heb daarvoor van die bandjes. (deze kan je gewoon bij een drogist kopen). Nu ik deze draag bijna 24/7 lijkt ik iets minder vaak over te geven maar nog steeds houd ik vrij weinig binnen.

Ook die vermoeidheid is een ramp helaas bij mij maar eerlijk gezegd vind ik al deze symptomen niet zo erg. We zijn zwanger en dat laat mijn lichaam merken. Ik heb liever dit dan dat ik nergens last van heb en constant ongerust ben daardoor.

Dan zijn we even snel een boodschap doen en op het moment dat we de auto instappen voel ik iets. Ik bloed is mijn eerste gedachten. We rijden naar het huis van mijn ouders wat daar heel vlakbij is zodat ik kan kijken wat er aan de hand is. Ik ren meteen naar boven de badkamer in en als ik kijk zie ik inderdaad bloed.

Mijn vader komt naar boven en vraagt heel lief achter de deur of het gaat.. (dit vergeet ik nooit)

Ik trek een onderbroek van mijn moeder aan en bel de verloskundige.

We spreken af om het even aan te kijken of het meer word of niet. Omdat ik geen buikpijn heb wachten we nog even met actie ondernemen aangezien we over 4 dagen weer een echo hebben.

Een dag later in mijn moeder bij ons en we zitten achter in de tuin. Ik spring op en ren naar de wc. Weer bloed ik. Ik besluit de verloskundige te bellen en wil eigenlijk toch wel even duidelijheid. Omdat ik nu een paar keer ligte krampen heb gehad en met mijn geschiedenis en weer bloed maakt de verloskundige een afspraak bij het ziekenhuis en we kunnen er meteen heen.

Mijn moeder rijd achter ons aan in geval van nood als ik moet blijven om bij Jeffery te zijn. We mogen meteen doorlopen en worden naar een kamer begeleid waar een gynaecoloog naar toe komt. Als we naar binnen mogen vraag ik mijn moeder mee (Jeffery is er natuurlijk sowieso bij).

Hij vraagt of het de vorige keer via mijn buik gelukt is en ik geef aan dat het toen heel goed ging en we zelfs een hartslag zagen. Hij maakt ze echo en zegt ik zie duidelijk dat er een kindje zit maar... En dan is hij stil en ik zie aan zijn gezicht dat hij geen hartslag ziet.

Wil je alsjeblieft nog eens goed kijken vraag ik of anders via een inwendige echo. (hij zal wel raar gedacht hebben bij zichzelf op dat moment ik bleef een beetje pushen had ik het idee).

Ik weet zeker dat er een hartslag te zien was de vorige keer zeg ik en ik heb echt het gevoel dat dat nu ook weer moet lukken. Hij stelde toen zelf ook voor om het inwendig te proberen.

Eenmaal opnieuw bezig met de echo zagen we meteen een hartslag. Hij liet het horen en deze keer konden we het heel duidelijk horen en zien.

Jeffery stond al dicht bij mij en het beeldscherm en mijn moeder stond iets meer op de achtergrond. Ik stak mijn arm uit terwijl de echo nog bezig was en trok mijn moeder dichterbij zodat ze het ook goed kon zien en horen. (Ik vond dat zo’n mooi moment, zal dat nooit vergeten.)

Een paar dagen later hebben we de als het goed is laatste echo bij mijn gynaecoloog of toch niet?

Lees volgende week of we bij de gynaecoloog onder controle moeten blijven of naar de verloskundige terug mogen.