Een paar maanden geleden had ik een rompertje besteld. Ik maak een ontbijtje voor Jeffery en leg het rompertje op het dienblad erbij.
Na 100 keer alles op een andere manier neerleggen denk ik bij mezelf, wat maakt het uit hoe het ligt Whitney ga gewoon naar boven en vertel het hem.
Ik loop de trap op en laat het dienblad bijna vallen door mijn trillende handen en benen. Ik maak Jeffery wakker en zet het dienblad op zijn schoot neer. Hij kijkt er naar en ziet het eerst niet. Ik probeer subtiel een paar hints te geven en dan lijkt hij het toch te zien eindelijk. Hij reageert weinig... Ik vraag of hij het wel echt ziet. Ja is het antwoord en het blijft even stil.
Ik voel me blij maar krijg niet de reactie die ik misschien gehoopt had. Hij lijkt een beetje emotieloos. Ik vraag of hij er niet blij mee is.
Ja natuurlijk wel schat antwoord hij. En weer blijft het een hele poos stil.
Wanneer hij zijn ontbijtje op heeft vraag ik nog een keer waarom het lijkt alsof hij niet goed weet hoe hij moet reageren.
Hij geeft aan er wel heel blij mee te zijn maar bang is dat het weer mis gaat.
Hij maakt zich zorgen om ons kindje en om mij. Na alles wat we hebben mee gemaakt blijft het altijd spannend en eng.
Eenmaal een beetje bij gekomen en een paar uur verder te zijn beseffen we het allebei nog niet echt maar toch zitten we er veel mee in ons hoofd.
Er word niet veel meer over gesproken en laten het bij elkaar even rustig bezinken.
Een dag later bel ik de verloskundige. We rekenen samen uit hoe ver ik ben en plannen voor 3 dagen later al een echo in. Ik zou dan volgens de berekeningen net geen 4 weken moeten zijn gokken we. Zeker weten doen we het niet omdat dit meteen na de miskraam gebeurt is. Ik vraag of het niet te vroeg is voor een echo maar de verloskundige zegt dat we wel een vruchtzak moeten zien zitten als het goed is.
Ik voel af en toe wat steken bij m’n linker eierstok maar dat schijnt normaal te kunnen zijn en verder heb ik last van de gewoonlijke kwaaltjes. Misselijk, gevoelige borsten en last van mijn onderrug.
We zitten in een gezondheidscentrum te wachten tot we aan de beurt zijn voor een echo. Ik voel me redelijk kalm en zelfverzekerd over de zwangerschap al heb ik wel het gevoel dat er iets anders zal gaan als normaal maar dat zal mijn angst wel zijn na alle gebeurtenissen denk ik bij mezelf.
We zijn aan de beurt. Na het beantwoorden van wat vragen mag ik gaan liggen. Gelukkig wilt ze de echo eerst via mijn buik proberen omdat ik tenger ben maar helaas zien we dan niks en moet het toch inwendig. De 10000ste inwendige echo voor mijn gevoel (dan zou je denken daar wen je aan) en nog vind ik het dood eng en vreselijk. Het is voor een goed doel blijf ik in mezelf herhalen. Ze kijkt naar het scherm en wij naar het scherm wat boven ons hangt en we zien niks…
Ik blijf herhalen dat ik zeker weet dat er iets moet zitten. De echoscopiste doet erg haar best om iets te zien maar ziet niks IN mijn baarmoeder. Ze kijkt buiten mijn baarmoeder i.v.m. mijn geschiedenis en daar zit een grote zwarte plek op mijn linker eierstok van 5 cm bij 3 cm.
Ze zegt eerlijk dat ze niet zeker weet of dit een buiten baarmoederlijke zwangerschap is, een cyste op mijn eierstok en een goede of slechte zwangerschap. Kortom nog meer vraagtekens en nog meer onzekerheid.
Ze gaat nog 1 keer terug naar mijn baarmoeder en op het moment dat ze wilt stoppen zie ik iets. DAAR schreeuw ik bijna, dat is een stipje toch? Vraag ik meteen.
Dat is wel heel erg klein zegt ze. Het zou kunnen maar ik zou er eerlijk gezegd niet vanuit gaan krijgen we te horen.
Ze gaat met de verloskundige bellen om voor ons een dag later weer een afspraak te plannen..
Mijn gevoel zegt het zeker te weten. De echoscopiste, verloskundige en mijn gynaecoloog zeggen allemaal dat de kans eigenlijk wel heel erg onwaarschijnlijk is dat dit goed zit maar ik blijf vasthouden aan mijn gevoel.
Op de foto is van boven het stipje hoop te zien en daaronder de plek op mijn eierstok..
Wil je weten of mijn gevoel klopt? Hoe gaat dit verder? Lees het volgende week.
Commentaires