Het is zover. Na een nacht niet slapen en alleen maar tegen mijn buik aan praten in mezelf is het tijd om in de auto te stappen en naar het ziekenhuis te rijden. Ik voel me heel erg onrustig aan de ene kant maar ook weer heel erg rustig. Mijn gevoel over deze zwangerschap is niet veranderd. Nog steeds weet ik zeker dat het goed is dit keer. Ik ben constant tegen de kleine aan het praten in mezelf in de hoop dat dit zou helpen. (Wetende dat dit heel erg raar is waarschijnlijk maar het gaf mij een gevoel van rust op dat moment.)
We zitten in de wachtkamer te wachten en er is verder helemaal niemand aanwezig. De deur van de kamer waar mijn gynaecoloog zit gaat open en mijn hart begint als een gek te kloppen in mijn keel.
Hij begint te vertellen dat mijn waarden blijven stijgen en het nu echt erop of eronder is. Ik mag gaan liggen en hij begint met de echo..
Hij zegt dat hij eerst even goed gaat kijken en zoeken naar alles. Het lijken wel 30 volle minuten die voorbij gaan in stilte. (dit waren maar 3 minuten ) Ik hoor m’n hart keihard kloppen.
Ik zie aan zijn gezicht niet veel. Het enige wat ik denk af te lezen is dat hij echt z’n best doet om iets te vinden maar dit lukt niet. Hij kijkt me aan en zucht zacht.
Dan word het scherm gedraaid en kijk ik naar het zelfde beeld als de afgelopen dagen. Niks er is niks te zien behalve een grote plek op mijn eierstok. Hij zegt dat hij nu wel zo goed als zeker weet dat dit een buitenbaarmoederlijk zwangerschap is.
Even krijg ik tranen in mijn ogen. Maar dit slik ik zoals gewoonlijk meteen weg.
We gaan weer aan zijn bureau zitten en hij wilt alles gaan uitleggen. Ik zit heel erg in mezelf en er komt vrij weinig binnen van wat er verteld word. Het enige wat ik hoor is gevaarlijk en levensgevaarlijk. Daarna zegt hij een zin die ik nooit zal vergeten. ‘’ Je moet misschien na gaan denken over andere manieren om kinderen te krijgen..’’
Ik kijk hem verbaast en geschrokken aan.
Zegt hij dit nu echt denk ik bij mezelf. Meent hij dit nu serieus?? Hij ziet mijn blik en zegt erachter ‘’1 keer mola, 1 miskraam en nu een buitenbaarmoederlijke zwangerschap dat is niet niks.’’ Ik zeg ‘’dat klopt maar daar ga ik nog even over nadenken.’’
Ik zeg dat ik hem begrijp maar toch echt nog steeds het gevoel heb dat ze het allemaal fout hebben en dit wel een goede zwangerschap is. ‘’Hoe kan het dat ik dat gevoel zo sterk blijf houden is mijn vraag.
Hij begrijpt mij net als ik hem begrijp. Morgen wil ik dat je nuchter terug komt voor de operatie is uiteindelijk de conclusie. Je eierstok kan elk moment knappen en dat is (levens) gevaarlijk legt hij uit.
Maaaaaar zegt hij dan, omdat je zo’n sterk gevoel blijft houden geef ik het morgen nog één kans. We doen morgen nog 1 echo en als daar niks op te zien is word je morgen geopereerd.
Deal zeg ik.
We besluiten door te rijden naar mijn ouders om het nieuws te vertellen. Ze weten nog van niks. Het liefst hadden we gewacht tot we een aantal weken verder waren maar om nu misschien geopereerd te moeten worden zonder dat ze er vanaf wisten vonden we wel ver gaan.
Nadat we alles rustig verteld hebben hopen ze natuurlijk dat alles goed komt en mijn gevoel klopt maar kunnen ze niet meer doen dan afwachten.
Uren, minuten, seconden gaan voorbij die nacht. Dit is denk ik de langste nacht van mijn leven geweest tot nu toe.
Eindelijk weer in de auto, ik heb er een goed gevoel over dit word het moment, een goed moment.
Mijn moeder is met ons mee gegaan om Jeffery te steunen als ik wel geopereerd moet worden. We worden geroepen en ik mag naar binnen. De echo is bij een collega van mijn gynaecoloog. Ik moet in de stoel gaan liggen en ze begint met de echo.
Nieuwsgierig hoe de echo afloopt? Lees volgende week meer.
Comments