Mola zwangerschap deel 9

12.00 uur en nog geen antwoorden of ook maar iets van een vooruitzicht. Het wachten en vooral de onduidelijkheid beginnen nu wel echt zijn tol te eisen.

Ik word zieker en zieker met de minuut lijkt het wel. Ik kan me niet herinneren dat ik mezelf ooit zo zwak, slap, misselijk, duizelig en vol met pijn heb gevoeld.

Emotionele pijn over wat er gaat gebeuren en vooral het deel dat wij er zelf eigenlijk niks over te zeggen of beslissen hebben maar ook lichamelijk doet heel mijn lichaam pijn.

De beslissing is voor ons gemaakt, er is nooit een keus geweest. De tweeling houden is geen optie want dat overleven ze sowieso niet en ik overleef de zwangerschap ook niet.

We weten dat de artsen ook geen keuze hebben gehad eigenlijk maar toch voelt het erg dubbel.

Als er wel een keuze was geweest om ze te houden maar dat ik het niet had overleefd had ik die keuze zeker gemaakt!

Doordat ik dat zo sterk weet en voel voelt het nog oneerlijker. We hebben hierin niks te zeggen we hebben niks te willen we kunnen nu alleen maar wachten tot de desbetreffende gynaecoloog en arts beschikbaar zijn en hopen dat we er op tijd achter gekomen zijn.

Rond 12.30 gaat mijn moeder het nog een keer vragen.. Ik zie de assistente bellen maar ook weer snel ophangen. Vlak daarna komt ze naar ons toe gelopen en ik krijg opeens een enorme knoop in mijn buik. Ze zegt te hebben gebeld maar niemand te pakken kon krijgen. We geven alle drie aan dat dit echt niet kan en dat er snel duidelijkheid moet komen. Ik zeg dat ik er vanaf wil zijn en dat ik me heel beroerd begin te voelen. Als antwoord krijg ik dat ik de 2 paracetamol moet innemen die ik gisteravond al had gekregen. Ze zegt dat dat ook helpt voor straks na de operatie maar daar geloof ik dus echt helemaal niks van. Een paracetamolletje gaat daar echt niet voor helpen maar ik neem ze toch maar in heb nu toch even niks beters te doen…

Ik drink een heel bekertje water leeg in de hoop mijn maag zo iets te kunnen vullen en misschien even iets minder misselijk te zijn.

Rond 13.45 komt ze opeens binnen lopen dat ik me snel moet gaan omkleden en dat ik dan aan de beurt ben. Ze zegt dat ze een heel verhaal aan de telefoon heeft gevoerd en duidelijk heeft gemaakt dat ik heel zenuwachtig zou zijn… Nog steeds begrijp ik daar niks van want echt zenuwachtig was ik gek genoeg niet. Ik voelde me alsof ik in een waas zat een soort nachtmerrie en straks weer wakker werd dus ik werd best boos in mezelf want dat was gewoon niet waar ik wilde duidelijkheid en er van af zijn maar goed. Nu nog in discussie gaan leek me wel het stomste om te doen.

Jeffery hielp me nog even snel naar de wc en daarna in het badkamertje met omkleden. Ik kon bijna niet meer op mijn benen staan zo zwak was ik.

Jeffery loopt even weg om iets te pakken. Ik kijk in de spiegel die boven de wastafel hangt en houd mijn handen op mijn buik. Vanaf het moment dat ik wist ik ben zwanger voelde ik mezelf moeder. Nu voel ik me de slechte moeder ooit. Ik begin in mezelf weer tegen ze te praten.

Het spijt me zo erg, als er ook maar een klein kansje was geweest had ik deze gegrepen, we houden super veel van jullie en zullen jullie nooit vergeten.

Ik voel me zo schuldig tegenover alles en iedereen maar bedenk me dan snel, Jeffery komt zo terug Whitney herpak jezelf.

Helemaal omgekleed helpt Jeffery mij terug naar het bed. Ik ga weer liggen en probeer wat flauwe grapjes te maken en luchtig te doen. Ik heb gelezen dat de operatie maar 10 minuten tot een kwartiertje hoeft te duren dus ik zeg steeds over 10 minuten ben ik er weer joh en dan kunnen we zo weg nog voor de spits…

Het is iets voor 13.00 uur en ik word naar het operatie gedeelte gebracht. Jeffery mag gelukkig nog een stukje meelopen. Ondertussen probeer ik voor hem zo nuchter mogelijk te blijven.

Onderweg daar naartoe verteld de assistente dat zij ook een mola zwangerschap heeft gehad en ondertussen zwanger is van haar tweede kindje. Ik snap dat ze dit goed bedoelt om te zeggen maar op dat moment denk ik alleen maar dat duurt nog wel een poos voordat wij daar zijn.

Jeffery mag op een gegeven moment niet meer verder meelopen en we moeten afscheid nemen. Ik merk dat mij dit heel zwaar valt toch opeens het gevoel van wat als ik hem nooit meer zie? Wat als ik niet meer wakker word straks of wat als het te laat is?

Hij geeft me een kus en loopt terug naar mijn moeder.

Ik word verder gereden en krijg nog een haarnetje op. We komen aan in een grote zaal en ik zie 2 bedden verder een vrouw liggen die denk ik nog onder narcose is en wakker moet worden.

De assistente vertrekt en ik word op allerlei monitoren en slangetjes aangesloten.

Het is nu 13.05 ik krijg te horen dat ik nog even moet wachten want ze zijn de gynaecoloog even kwijt. Ik kan het nu wel uitschreeuwen maar krijg alleen maar meer en meer een brok in mijn keel.

De hele tijd word ik alleen gelaten.

Om 13.25 word ik eindelijk naar de operatiekamer gebracht. De gynaecoloog was schijnbaar allang in de kamer aan het wachten en de arts was ergens anders aan het wachten.. Laat ik daar maar even mijn mening over voor me houden. (zucht)

Ik moet zelf op een ander bed gaan klimmen en alle assistentes zijn druk bezig alles in orde te maken voor de operatie. Ik zie de arts en gynaecoloog overleggen en wacht af tot iemand iets zegt of verteld.