Als ik eenmaal met alle draden en snoeren op het operatie bed lig komt de gynaecoloog die de operatie uitvoert naar me toe gelopen. Ik kan alleen zijn ogen zien. Hij komt naast me staan, legt een hand op mijn arm en zegt dat het wel goed komt. Ik kijk hem aan en zie een hele vriendelijke blik in zijn ogen en denk bij mezelf jouw vertrouw ik dit wel toe. Hij had een hele rustige blik in zijn ogen waar ik ook rustig van werd.
Hij zegt een aantal dingen tegen alle andere van de aanwezigen en ik merk dat het echt gaan beginnen. Er komt iemand boven mijn hoofd tevoorschijn en hij zet een kapje op en legt uit dat dit voor de narcose is. Ook worden er tegelijk meerdere vloeibare dingen in mijn arm gespoten.
Ik probeer een punt te zoeken waar ik naar kan kijken zodat ik niks hoef te zien. Er hangt iets naar rechts een soort hele grote lamp aan het plafond. Zodra ik me daarop probeer te focussen hoor ik een andere assistente zeggen is ze al weg. Ik moet vanbinnen een beetje lachen want ik had van te voren al gezegd je krijgt mij niet zomaar onder narcose haha. ( geen idee waarom maar dat gevoel had ik heel erg sterk). Er word geantwoord dat ik nog steeds wakker ben en ik hoor van verschillende kanten huh nog steeds niet weg… Ik krijg een hogere dosis toegediend en neem een aantal flinke teugen lucht. Ik begin in mezelf te tellen. Na een tel of 20 beginnen mijn ogen zwaar te worden. Ik knipper nog 3 keer met mijn ogen, nog steeds kijkend naar de lamp en kan me nog heel goed herinneren dat ik mijn ogen heel langzaam dicht voel en zie zakken. Ik zie langzaam mijn wimpers dichtgaan en ik ben weg.
Tijdens de operatie hebben ze me nog een keer extra moeten verdoven. Verder is alles goed gegaan, ik ben niet veel bloed verloren tijdens de operatie en ze hebben Jeffery binnen een kwartier opgebeld dat ik op de uitslaapzaal lag.
Ik weet nog heel goed dat ik 13.25 op de klok zag staan toen ik naar de kamer gebracht werd. Op het moment dat ik wakker word kijk ik als eerst op de klok die ik zie hangen en zie ik dat het 15.00 uur is.
Ik pak meteen naar mijn buik en voel een enorme leegte over me heenkomen. Er zitten geen kindjes meer in mijn buik. We zijn niet meer zwanger en ik voel me ook niet meer zwanger.
Vlak daarna komt er een vrouw naar me toegelopen en ik krijg een raket ijsje van haar. Gek genoeg smaakt me dit heel goed en ik besluit deze ook helemaal op te eten tot lichte ergernis van de assistente die op mij wacht.
Dan komt er een andere assistente naar me toegelopen om mij terug naar de zaal te brengen waar Jeffery en mijn moeder nog steeds in spanning wachten.
Ik merk dat ik alleen maar kan denken ik heb geen kindjes meer in mijn buik en mijn hand blijft stijf op mijn buik liggen.
Eenmaal terug op zaal krijg ik weer een enorme brok in mijn keel. Zodra ik Jeffery en mijn moeder zie en Jeffery mij vast pakt kan ik alleen maar zeggen we zijn niet meer zwanger. Jeffery pakt me nog iets steviger beet en ik breek. Ik kan even niet stoppen met huilen maar herpak mezelf toch redelijk snel weer omdat ik de ogen van alle andere voel branden.
Ik moet iets eten en plassen en daarna zou ik naar huis mogen dus dat doe ik heel snel want ik wil daar geen seconde langer blijven.
De gynaecoloog komt even langs om te kijken hoe het gaat en vertellen hoe de operatie gegaan is. Alles is goed gegaan maar ik kan nu wel veel bloed en grote stolsels verliezen. Ook kan het zijn dat ik erge pijn krijg als de verdoving is uitgewerkt en hiervoor krijg ik sterke pijnstillers.
Na lang wachten op iemand die mijn infuus eruit haalt mogen we eindelijk weg. Terug naar huis en dan??
Comments