En dan is het zover. Je denkt dat alle ellende voorbij is en je mag lekker naar huis maar is dat ook zo?
We mogen weg, weg van het ziekenhuis weg van alles wat ik zo snel mogelijk wil vergeten maar kan dat ook?
De assistent vraagt of Jeffery of mijn moeder een rolstoel kan halen voor mij. Ik kijk haar aan en denk rolstoel ben je gek ik loop gewoon joh maar daar is geen discussie over mogelijk merk ik al snel. Jeffery en mijn moeder willen ook dat ik echt in een rolstoel ga zitten dus ik doe het maar gewoon zodat we snel wegkunnen.
Jeffery rolt mij naar de uitgang en mijn moeder draagt de spullen. Onderweg komen we nog één van de stagiaires tegen en ik zeg iets te enthousiast en vrolijk dooeeii….
Ik probeer zo normaal mogelijk te doen maar het is wel duidelijk dat ik iets teveel m’n best hiervoor doe.
Hoe dichterbij we bij de uitgang komen hoe moeilijker ik het begin te vinden.
We kwamen zwanger binnen en voor mijn gevoel laat ik nu onze kinderen hierachter.
Nooit meer gaan we ze zien op een echo laat staan in het echt. Nooit meer ga ik voelen hoe ik me voelde met onze kinderen in mijn buik. Het gevoel van geen moment alleen zijn. Ze waren overal waar ik heen ging.
We laten ze achter zeg ik bijna hardop maar ik kan me nog net inhouden. We laten ze niet alleen achter denk ik daarna maar we sturen ze ook nog op naar een plek waar ze alles gaan onderzoeken. Nooit weten hoe ze er uit zouden zien of hoe ze zouden ruiken..
Heel snel zet ik mijn schakelaar weer om want we zijn bij de uitgang.
Ik loop het laatste stukje naar de auto en we rijden naar huis.
Thuis begin ik te merken dat de verdoving en alles uit werkt. Mijn moeder rijdt snel om de pijnstillers bij de apotheek die de gynaecoloog had doorgestuurd.
Eenmaal thuis een beetje gesetteld te zijn komen mijn vader en broertje even langs. Ik weet die emotionele knop de hele tijd redelijk snel uit te zetten maar zodra ik mijn vader en broertje aan zie komen lopen krijg ik toch even een brok in mijn keel.
Ik zit op de bank en mijn vader komt meteen naar me toe en pakt me even stevig vast. Slikken slikken slikken is het enigste wat ik probeer op dat moment. Ik wil niet in huilen uitbarsten maar dat is wel heel moeilijk.
S’ avonds merk ik wel echt flinke buikpijn te hebben maar ik heb het niet zo met medicatie innemen en wil dit zo lang mogelijk uitstellen. Ik lig in ben en heb een soort van naweeën. Uiteindelijk besluit ik toch een pijnstiller in te nemen en kruip ik even weg in mijn eigen gedachten..
We waren zwanger, ik ben extreem misselijk en moe geweest, we hebben echo’s gehad (heel veel), ik voelde al snel een band met onze kinderen ook al wisten we toen nog niet dat het er twee waren, ik heb weeën gehad de avond voor dat we erachter kwamen dat het niet goed was en nu naweeën. Met heel dit lijstje voelt het even heel erg oneerlijk dat we onze kinderen nooit vast zullen houden.
Het is de volgende ochtend en ik heb geen oog dicht gedaan. Lichamelijk en mentaal zoveel pijn maar ik stop het weg ver weg. Ik wil er niks van weten. Iedereen gaat door iedereen moet door. Dit is niet te veranderen dus knop om Whitney en doorgaan niemand zit te wachten op jou als je constant huilt of als je het hier steeds over hebt praat ik mezelf aan. Iedereen is zo lief zo bezorgd maar je moeten door…
Dan denk ik opeens de foto’s! de echo foto’s! We hebben ze niet gekregen maar ik wil ze wel. Dat waren de meeste duidelijke foto’s van de hele zwangerschap.
De foto’s krijg ik niet uit mijn hoofd en ik besluit wanneer met mijn gynaecoloog een paar dagen later een belafspraak heb meteen te vragen of ik ze mag hebben.
Een paar dagen later moet ik alweer bloed laten prikken. Mijn waarden moeten nu goed en snel zakken. Gebeurt dit niet dat is er een kans dat alles al uitgezaaid was naar mijn longen of dat de kanker weer terug groeit in mijn baarmoeder.
Nu is het 3 dagen wachten op de 1e uitslag.. Welke kant zullen we opgaan?
Hoe zal het nu verder gaan? Hoelang is het na traject en hoe snel herstel ik?
Comments