Inmiddels zijn we een aantal dagen verder. Vandaag word ik gebeld met de uitslag.
Ik zit de hele dag in spanning en loop maar te ijsberen in huis.
Dan gaat de telefoon en zie ik in het scherm dat het de gynaecoloog wel moet zijn.
Met trillende handen neem ik op. Mijn waarden zijn voor nu goed gedaald en het lijkt nu de goede kant op te gaan. Ik moet wel voorlopig 2 keer in de week bloed laten prikken om er zeker van te zijn dat het goed blijft gaan want alles is nog mogelijk.
Ik vraag de gynaecoloog of het mogelijk is dat ik de foto’s van de laatste echo krijg. (ondertussen ben ik heel bang dat deze foto’s inmiddels weg gegooid zijn.)
De gynaecoloog lijkt een klein beetje verrast met mijn vraag maar zegt dat dit geen probleem zou moeten zijn. Hij gaat ze zelf opsturen waar ik hem nog steeds heel erg dankbaar voor ben!
De gynaecoloog legt uit dat dit een traject is wat nog wel maanden gaat duren.
S ’middags moet ik meteen weer bloed laten prikken.
Ik rijd samen met mijn moeder naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken. Ze nemen elke keer best wat buisjes af waardoor ik wat duizelig word dus zelf rijden vind ik niet verantwoordelijk. Ook wilt mijn moeder niet dat ik dit alleen doe nu.
Eenmaal weer in het ziekenhuis aangekomen te zijn moet ik me eerst aanmelden.. Aanmelden voor controle van een mola zwangerschap, het is bijna een lachertje.
Ik laat het labformulier zien dat ik van de gynaecoloog gekregen heb. Dat is al puntje 1 ze kunnen het niet goed lezen en twijfelen over een bepaalde code?
Na veel lang overleg en zoeken met andere medewerkers lijken ze het gevonden te hebben en ik hoor de code die ze invoeren. Die code prent ik meteen in mijn hoofd voor de volgende keer zodat ik dan niet ook nog heel lang hoef te wachten want er zijn inmiddels best wat minuten voorbij.
De assistente zegt: ‘’ Dit is zeker wel iets bijzonders ik heb deze code nog nooit gebruikt.’’ Ik kijk haar aan en antwoord: ‘’ Dat hangt er vanaf wat je onder bijzonder verstaat. Ik zou het eerder onbekend en zeldzaam noemen…
Dan moet ik weer gaan zitten en nog even wachten op mijn beurt.
Ik word geroepen en sta snel op in de hoop snel klaar te zijn en weg te kunnen maar niets lijkt minder waar. Ik moet weer bij de assistente komen, ze hebben weer een vraag over het formulier en vragen of ik aan de gynaecoloog kan vragen of hij wat duidelijker kan schrijven de volgende keer. Mijn mond valt open en kan alleen maar oké zeggen.
Eindelijk ben ik aan de beurt en ook daar krijg ik weer te horen ´´wat bijzonder zeg dit kom je niet dagelijks tegen..´´ Het lijkt wel alsof ik één of andere attractie ben en iedere arts even wilt kijken hoe deze werkt..
Eenmaal thuis verstrijken er weer een aantal dagen. Leeg. Leeg is hoe ik me voel sinds de operatie. Ik stop alles heel ver weg. Er word niet veel meer over gesproken. Ik zeg steeds dat er niks meer over te zeggen valt. Ze komen er niet mee terug het heeft geen nut om erover te praten denk ik steeds.
Ik ben alleen thuis de postbode doet post in de brievenbus en zonder erbij stil te staan ga ik de post halen. Een brief van het ziekenhuis.. mijn hart gaat als een razende tekeer. Wat kan dit zijn? (Ik ben de echofoto’s op dat moment vergeten.)