De envelop ligt op de grond en ik kan er voor een moment alleen maar even naar staren en ben bevroren.
Ik pak de envelop opnieuw op en voel mijn benen trillen. Heel even vraag ik me af of ik zal wachten totdat Jeffery thuis is maar als snel merk ik dat ik niet een paar uur kan wachten.
Ik open de envelop pak de foto´s eruit en bekijk ze één voor één. Het zijn er een stuk meer dan gedacht. Bij de foto met de letters A en B beginnen de tranen over mijn wangen te rollen. Dan kom ik bij een foto waarop je nog een lichaampje ziet. Mijn handen beginnen meer en meer te trillen. Tranen blijven komen maar dan zeg ik tegen mezelf, nu is het weer genoeg geweest met de tranen.
Het voelt zo fijn om de foto´s nu te hebben. Hoe raar het ook klinkt het voelt nu iets meer alsof ze bij me zijn i.p.v. echt helemaal weg. Ze zullen altijd in onze gedachten zijn maar dit is iets wat aan te raken is. Ik kan het vastpakken wanneer ik wil en er even naar kijken wanneer het nodig is.
Wanneer Jeffery thuis komt uit zijn werk laat ik het meteen zien. Ik merk dat hij wel even moet slikken maar het daarna ook ver weg stopt.
We zijn inmiddels weer een aantal dagen verder en ik word weer gebeld met de uitslag van mijn bloedonderzoek. Weer is het gedaald gelukkig. Dit lijkt allemaal de goede kant op te gaan maar we mogen nog nergens zeker van zijn. Het kan nog steeds elk moment gebeuren dat mijn lichaam op houd met vechten tegen de cellen en het weer gaat groeien of erger.
Opnieuw moet ik weer gaan prikken en opnieuw is het hetzelfde liedje bij de balie wanneer ik mezelf wil aanmelden. Ik heb de code onthouden en noem deze op. De vrouw achter de balie kijkt me verbaast en een beetje gek aan. Ik leg haar uit dat het de vorige keer duidelijk was geworden dat dit niet vaak voorkomt en de code niet makkelijk te vinden is schijnbaar. Ze vult de code in en weer tot haar verbazing blijkt dit nog te kloppen ook. Ik moet vanbinnen een beetje lachen hoe chaotisch dit allemaal wel niet is en vooral dat iemand die er niet werkt het bij het juiste eind heeft.
Toch gaat ze er even iemand bij halen om het te controleren wat ik begrijp maar ik geef toch maar even aan dat dit nog regelmatig gaat gebeuren de komende tijd dus dat het misschien ergens beter opgeschreven of aangegeven kan worden. Het is niet iets wat ik voor de lol kom doen en om nu elke keer het zelfde liedje te moeten afgaan heb ik ook niet zoveel zin in. Dit kan weken of wel maanden duren.
Eenmaal thuis krijg ik weer een telefoontje van mijn baas. 3 dagen na mijn operatie had ze me ook al gebeld. Ik heb toen een best pittig en pijnlijk gesprek moeten voeren. Ze vond toen wel dat ik weer aan het werk kon want ik was toch niet meer zwanger en had dus nergens meer last van zei ze… Ik denk dat ik jullie niet hoef uit te leggen wat mijn gevoel en reactie hierop was. Nog steeds voelt dit als een enorme steek. Ook kan ik hier zo boos om worden, vooral omdat ik hier niet de enige in ben. Er zijn genoeg mensen die zulke dingen meemaken met een baas. Echt.... waar is het stukje empathie en dan vooral als je in de zorg werkt zou je toch wel verwachten dat je baas zich kan inleven in iemand. Sowieso over zo’n onderwerp moet iedereen toch voorzichtig met elkaar omgaan lijkt mij i.p.v. zelf conclusies trekken.
Maar goed na dit 2e telefoongesprek heb ik aangegeven dat ik heel erg verzwakt was lichamelijk en dat ik echt goed moet aansterken. We spreken af volgende week weer contact te hebben en de situatie dan weer te bekijken. Ik zal toch een keer weer langzaam moeten beginnen met werken en alles van het leven weer oppakken waar het gebleven was.
Wanneer ga ik weer aan het werk? Hoe gaat dat eraan toe? Blijven mijn waardes wel goed dalen of gaat het toch nog mis?