We zijn inmiddels een aantal weken verder en ik mag nu i.p.v. 2 keer per week bloedprikken naar 1 keer per week. Ik ben weer aan het werk en ga elke week na mijn werk even snel langs het ziekenhuis om bloed te laten prikken. Het ziekenhuis zit praktisch op de route dus dat leek mij het makkelijkste. Ook had ik dan wat afleiding overdag waardoor ik er niet steeds aan hoefde te denken.
Tot nu toe zijn al mijn bloeduitslagen goed gebleven. Ik moet deze week met Jeffery langs mijn gynaecoloog voor een echo om te kijken hoe mijn baarmoeder geneest en of deze goed schoon blijft. Eenmaal bij de gynaecoloog ben ik heel zenuwachtig. Ik heb niet het gevoel dat ze iets geks gaan zien maar toch zit die angst er wel.
Eerst vraagt hij de standaard dingen. Heb je ergens last van? Hoe gaan jullie hiermee om? Hebben je hulp nodig vanuit het ziekenhuis? Zulke vragen worden er allemaal gesteld. Daarna mag ik weer gaan liggen en gaat hij de echo maken.
Mijn hart zit in mijn keel…
Ik kan op het scherm mee kijken en zie eigenlijk vrijwel meteen een lege baarmoeder. En daar is de zoveelste klap recht in je gezicht. Aan de ene kant is dit voor nu heel goed natuurlijk maar aan de andere kant staat dit zo erg tegenover je gevoel. Er zaten twee kindjes in en nu niks gewoon echt helemaal niks. Helemaal leeg… En dat was ook precies hoe ik mezelf op dat moment voelde.
De gynaecoloog kijkt met een tevreden gezicht en zegt dat alles er tot nu toe goed uit ziet. Mijn waarden dalen keurig en mijn baarmoeder lijkt zich goed te genezen en herstellen na alles tot nu toe.
Ik krijg weer een hele stapel met papieren mee voor bloedonderzoeken. Ik geef toch maar aan dat ze er moeite mee hebben elke keer bij de balie en hij vind dit nogal vreemd. Dat iets zeldzaam is en niet vaak voorkomt wil niet zeggen dat ze niet horen te weten wat ze moeten doen zegt hij. Hij gaat erachteraan bellen en hoopt dat het de volgende keren beter gaat.
Ik vraag of hij enig idee heeft hoelang je met zo’n na traject bezig bent. Tot mijn schrik antwoord hij met ga maar uit van een half jaar.. Even voel ik de grond onder mijn voeten wegzakken. Dit is niet het antwoord wat je hoopt te krijgen. Hij zegt dat als we er weer klaar voor zouden zijn om zwanger proberen te worden ik sowieso 2 maanden schoon moet zijn. Op dit moment denk ik alleen maar hoe oneerlijk is het allemaal wel niet soms.
De week erna gaan we een paar dagen weg naar een vakantiepark met mijn ouders en broertje. De dag dat we vertrekken merk ik aan mezelf dat ik erg onrustig ben. Anders als anders niet onrustig van heb ik alles wel ingepakt maar onrustig in mijn lijf maar ik kan het niet plaatsen. Samen met mijn broertje rijden we naar het vakantiepark. Onze ouders zijn een aantal dagen eerder alvast gegaan.
Onderweg word ik door de gynaecoloog weer gebeld met de uitslag. Hij klinkt anders als normaal aan de telefoon. Zijn toon lijkt iets meer bezorgd. Hij verteld dat mijn waarden nauwelijks gedaald zijn vergeleken met de week ervoor. Hij verteld van alles maar ik er komt helemaal niks binnen bij me. Ik kan even niks zeggen en hoor helemaal niks. Dit was dus waarom ik onrustig was. Ik voelde het gewoon aankomen.
Snel probeer ik mezelf te herpakken en ik vraag aan hem wat nu.?
Hij legt uit dat de volgende waarden wel echt flink moeten dalen. Gebeurd dit te weinig dat zullen we moeten gaan nadenken over chemo.. Dat woord alleen al komt als een bom binnen. Niemand wilt ook maar ooit op wat voor manier dan ook met dat woord te maken hebben. Erover na moeten denken is al te veel..
Voor nu kunnen we niks anders doen dan afwachten en dus probeer ik het van me af te zetten. Hoe K*T dit ook is, ik wil de paar dagen dat we er even tussen uit zijn niet laten verpesten hierdoor…
We komen aan bij mijn ouders, kort en snel vertel ik over het telefoongesprek maar daarna wil ik er even niet teveel over hoeven nadenken. Ik wil gewoon even de simpele Whitney zijn en ontspannen.