Het telefoontje…. Het telefoontje waar ik een week met zenuwen op gewacht heb.
Zit ik onder de 3???
2…. 2 is de waarde in mijn bloed wat ik deze week heb.. Het is gewoon gelukt.. Ik ben een beetje verslagen. Ik zit gewoon onder de 3. We hadden het natuurlijk allemaal heel erg gehoopt maar zeker durfde we er niet van te zijn… Het blijft iets waar je geen controle over kan krijgen.
Wanneer we klaar zijn met het telefoon gesprek beginnen de tranen weer op te komen. Nee dit keer niet ik wil niet weer tranen verspillen hieraan zeg ik tegen mezelf. Toch kan ik mezelf niet helemaal inhouden. Ik probeer heel veel weg te slikken maar de opluchting is zo groot.
De laatste fase is ingegaan. Nog even en het is gewoon voorbij… Ik bel Jeffery op die aan het werk is. Wanneer ik het hem vertel slaat mijn stem over. We zijn er bijna echt vanaf.. Hij is erg opgelucht hoor ik aan zijn stem en weet verder niet goed wat hij moet zeggen. Zo heel gek is dat natuurlijk ook niet. Wat kan je hierop nou zeggen? We hopen allemaal dat het zo blijft gaan maar het blijft nog steeds even afwachten.
Later die dag besef ik me opeens dat dus nu eigenlijk echt alle kanker uit mijn lijf is. Er zit nu niks meer in mijn lichaam wat met deze ziekte te maken heeft. Niks meer wat nog een stukje van onze zwangerschap is, onze kindjes alles is nu echt weg…
De volgende 2 keren zijn mijn waarden nog net wat lager en is alles dus helemaal goed. Nu is het over 2 weken toch nog 1 keer prikken voor de zekerheid maar eigenlijk is het afgelopen.. Het is gewoon klaar, al die maanden van vechten, al die maanden van onzekerheid, het is afgelopen..? Ik kan het gewoon niet geloven. Al die maanden horror zijn voorbij want zo kan ik het eigenlijk wel noemen.
Het begint allemaal zo mooi, zo spannend en dan opeens staat je wereld stil. Je komt terecht in een wereld waarvan je het bestaan niet af wilt weten en nog altijd word er niet veel of beter gezegd niet genoeg over gesproken.
S ´avonds wanneer ik in mijn bed lig voel ik me zo vreemd. Er gaan zoveel verschillende gevoelens door me heen. Opluchting, leeg, blij, moe, verdrietig. Op dat moment besef ik pas hoeveel gevoel ik weg gestopt heb al die maanden. Het verwerken kan beginnen, of dit ook gebeurt is een tweede.
We zullen deze maanden nooit vergeten en we zullen jullie nooit vergeten!
Niet meer in mijn buik, niet meer bij ons maar altijd in ons hart. We houden van jullie.
Hoe heb ik deze hele gebeurtenis ervaren?
1 woord: Vreselijk. Mola is een ziekte die ik niemand gun.
Van blijdschap in wanneer je een positieve test in handen hebt naar je ergste nachtmerrie.
Het is een hele rollercoaster geweest. Ik kan het na al die jaren nog steeds niet helemaal beseffen wat er gebeurt is. Het lijkt nog steeds een vreselijke nachtmerrie waar ik elk moment van wakker kan worden.
Het voelt echt maar het voelt ook als een waas. Één ding weet ik zeker, we zullen dit altijd meenemen in ons leven. Bij elke belangrijke gebeurtenis denk ik er nog aan terug. Wat als ze er nu wel waren geweest... Wat als ze dit nu mee konden maken..
Ze zitten voor altijd in ons hart en gaan daar nooit meer uit.
Ik ben schoon..
Lost but never forgotten.
Mijn volgende blog zal gaan over onze weg hierna. Hoe gaan we nu verder? Wanneer gaan we er weer voor en loopt het dit keer wel goed af??