Deel 2 Mola zwangerschap.
In mijn vorige blog heb je kunnen lezen hoe het allemaal begon. Ik kreeg een positieve test in handen en verraste Jeffery.
Mijn eerste gedachten die nacht toen ik in bed lag waren: ‘’Ik ben zwanger, ik voel me zwanger maar…’’
Ik durfde mijn gedachten in mijn hoofd niet eens af te maken. ‘’ Het voelt niet goed?? Er klopt iets niet? Denk ik dit omdat het zo is of denk ik dit omdat ik hier bang voor ben?
Ik gaf het een aantal dagen om aan het idee te wennen, in de hoop dat mijn gevoel hierover zou veranderen.
Ik was inmiddels 4 weken zwanger en voelde me nog steeds hetzelfde..
De verloskundige bellen was nu de volgende stap maar ik zag hier heel erg tegen op omdat ik er een slecht voor gevoel over had.
Toen ik mijn verhaal gedaan had aan de telefoon vond ze het toch wel heel verstandig als ik al met 4 weken een echo zou krijgen. Zo gezegd zo gedaan de afspraak was gemaakt voor 2 dagen later en daar gingen we, op naar de eerste echo.. Ik was heel bang dat ik een inwendige echo zou moeten. Deze angst had ik al zo lang als ik mij kon herinneren. Als klein meisje dacht ik altijd als ik zwanger ben hoop ik echt dat inwendig onderzoek of inwendige echo’s niet nodig gaan zijn bij mij. Ik had me er wel op ingesteld dat dit zou moeten omdat het nog zo vroeg was maar hoopte stiekem dat ze zou zeggen via je buik kan ook prima. Jammer genoeg was er geen optie en moest het sowieso inwendig.
Helaas was er niet veel te zien maar dat zou komen omdat het nog zo vroeg in de zwangerschap was. Ik kreeg een steeds naarder gevoel maar wilde ook positief blijven in de hoop dat ik er naast zou zitten. Er werd meteen een afspraak gemaakt voor 3 dagen later.
Die 3 dagen had ik af en toe lichte krampen maar dit probeerde ik te negeren. ‘’Dit kan het innestelen zijn werd er gezegd door de verloskundige. ‘’
Ik wilde haar heel graag geloven want dit kon natuurlijk ook echt zo zijn maar mijn gevoel zei weer dat dat het niet was.
Daar lag ik weer 3 dagen later bij de echo. Ik was inmiddels zo goed als 5 weken zwanger. Er was een grote vruchtzak te zien. Ik werd zelfs een paar dagen verder gezet. (gek genoeg voelde ik me nog steeds niet opgelucht) Ik ben echt zwanger dacht ik nog toen ik daar lag het is nu echt te zien op beeld, waarom voel ik me dan zo… Ik wilde zo graag dat het goed zat en dat ik dat ook kon geloven en mezelf er goed onder voelde. Dit probeerde ik zo hard dat het negatieve gevoel iets geblokkeerd werd.
Er werd een afspraak gemaakt voor een week later. Ik zou dan 6,5 weken moeten zijn. Die week zaten we heel erg in twijfel of we het nieuws aan onze ouders zouden vertellen. Het liefst wilde we daarmee wachten tot het eerste trimester voorbij was en we iets meer zekerheid hadden over de zwangerschap maar omdat ik die twijfel zo sterk bleef houden of het wel goed zat besloten we het toch eerder te vertellen. Ik wilde die steun hebben mocht het fout gaan en er met mijn moeder over kunnen praten hoe het bij haar allemaal ging. Wanneer we het gingen vertellen dat wisten we nog niet. Dat lieten we een beetje afhangen van de echo volgende week.
Een week later ging ik met een dubbel gevoel naar de echo in de auto zei ik nog tegen Jeffery dat ik dacht dat er meer te zien zou zijn maar nog steeds had ik er een slecht voor gevoel over.
