Mola zwangerschap deel 3
Bijgewerkt op: 7 okt. 2022
Met precies 6 weken krijg ik een bloeding. Zie je wel ik wist het denk ik meteen.. Ik bel de verloskundige en zij regelt meteen voor dezelfde dag nog een echo in het ziekenhuis. Ik bel Jeffery met mijn hard in mijn keel op. (hij is op zijn werk) Na alles kort uitgelegd te hebben en een aantal uur laten zitten we samen in het ziekenhuis voor de echo. Tijdens de echo zien we niks anders als de vorige keer. Het is afwachten nu het kan goed en fout gaan.
WACHTEN…….
We zijn nu 6,5 week zwanger. Zittend in de Auto wrijf ik de hele tijd over mijn buik en praat ik in mijn hoofd tegen ons kindje om mezelf iets rustiger te maken.
Dit werkt niet…
Ik begin de bomen te tellen waar we langs rijden maar ook dit werkt niet. Mijn gedachten kan ik er niet bijhouden… Ik denk alleen maar er klopt iets niet en merk dat ik gek word dat ik mijn vinger er niet op kan leggen. Je hoort wel eens dat vrouwen een miskraam aanvoelen maar ik had heel sterk het gevoel dat het geen miskraam zou zijn. Ik begrijp er niks van en kon het ook niet uitleggen.
De hele auto rit naar de echo word er nauwelijks wat gezegd. Jeffery is heel gespannen en weet zichzelf geen houding te geven. Hij begrijpt niet goed wat ik voel en hoe ik me voel en weet niet goed hoe hij er voor me kan zijn. Hij legt zijn hand op mijn hand en dat is op dat moment het enige wat ik wilde en precies dat deed hij.
Weer aangekomen bij de locatie begin ik mijn hart in mijn keel te voelen kloppen. Heel even denk ik t zullen er toch niet 2 zijn omdat ik me zo misselijk en moe voel..?
Ik kan hele dagen alleen maar op bed liggen of boven de wc hangen. Nee dat is praktisch onmogelijk praat ik mezelf snel aan.
‘’Ik heb altijd tegen mijn moeder gezegd het gevoel te hebben dat ik ooit een tweeling zou krijgen en dit ook erg leuk zou vinden. ‘’
Die gedachten en dat gevoel slaat nergens op want het is niet iets wat in onze beide families voorkomt. Doe normaal Whitney echt hou op wees realistisch schreeuw ik in mezelf.
‘’Wat denk jij dat ze gaan zeggen?’’ vraag ik aan Jeffery. ‘’Ik heb geen idee schat we zullen het zien’’ antwoord hij.
Op dat moment word ik naar binnen geroepen. Met klamme handen loop ik naar binnen. ‘’hoe gaat het vraagt de echoscopiste?’’ Ik kan alleen maar uitbrengen dat ik erg misselijk en moe ben. Ik mag op gaan liggen en krijg hele koude gel op mijn buik. Die is duidelijk niet verwarmt moet dat nou echt denk ik nog in mezelf om m’n zenuwen niet door te laten slaan.
Ze begint te kijken en we zien duidelijk weer een goeie vruchtzak zitten. De vruchtzak is flink gegroeid en we zien een ring aan de rechterkant. Het is stil de echoscopiste zegt niet veel ze doet wat metingen en kijkt me eens aan en vraagt ‘’gaat het?’’
‘’ Uhm ja ik denk het wel’’ antwoord ik. Maar mijn gedachten was: ik wacht op duidelijkheid hallloooo wat is er aan de hand.. Ik probeer me in te houden omdat de echoscopiste erg vriendelijk is.
‘’De vruchtzak is erg gegroeid en die ring die je ziet is de vruchtring daar haalt de baby zijn eten vandaan’’ zegt ze uiteindelijk. ‘’Oké dat is goed toch?’’ vraag ik iets wat onzeker. De echoscopiste antwoord met:’’ Ja dat is een goed teken maar ik had wel iets meer willen zien eigenlijk. Het kan zijn dat de baby erg diep ligt en je baarmoeder is naar achter gekanteld. Dat kan een oorzaak zijn waarom het allemaal zo moeilijk te zien is.’’
Over een week hebben we weer een afspraak en in die tussentijd moet ik bloed laten prikken om te kijken of mijn waarden wel hoog genoeg zijn.
Na overleg met de verloskundige die mij overigens heel goed gesteund hebben laat ik een aantal dagen later mijn bloedprikken. (Dit vind ik verschrikkelijk, ik heb een grote hekel aan naalden bij mezelf.)
Een paar dagen later word ik gebeld met de uitslag van mijn bloedwaarden. “Je hebt hele hoge waarden zelf bijna het dubbele van wat je op jou termijn zou moeten hebben. Het kan goed zijn dat het inderdaad komt door de ligging van mijn baarmoeder dat het niet goed te zien is in deze weken maar je waarden zien er goed uit dus voor nu zou ik me geen zorgen maken zolang je geen buikpijn hebt of bloedingen. ‘’
‘’Oké dan wachten we het af antwoord ik.
Het aftellen naar de volgende echo begint meteen weer in mijn hoofd. En toch klopt er iets niet zeg ik hardop of is dit mijn angst die me gek maakt....?