Wat gaan we doen?
Gaan we nog even deze echo afwachten of gaan we het al vertellen aan mijn ouders is nu de vraag. Ergens denken we ‘’Laten we het maar gewoon zeggen dan zijn we er van af’’ want echt blij kunnen we niet zijn maar aan de andere kant denken we: ‘’ De verloskundige en echoscopiste zeggen beide dat het nog steeds goed kan zijn dus misschien moeten we nog even wachten.’’
We gaan uiteindelijk voor de laatste optie en hopen dat het positief denken zijn vruchten afwerpt. Ik blijf het gevoel houden dat er toch echt een kindje in mij zit maar toch ook heel sterk dat er iets echt niet klopt.
Weer een echo.. Ik mag meteen gaan liggen en we zien eigenlijk al vrij snel dat de vruchtzak weer gegroeid is wat een goed teken is. Ook zien we weer een vruchtring maar ook wat vage lijntjes in de vruchtzak. ‘’Het kan wat bloed zijn of iets anders’’ zegt de echoscopiste. ‘’Uhm oké en wat houd dat precies in?????’’ vraag ik natuurlijk meteen. De echoscopiste merkt dat ik graag snel een duidelijke antwoorden wil en niet vaag eromheen gedraai. ‘’Het ziet er niet zo goed uit. Ik had nu graag echt meer gezien dan dit en die lijntjes geven me ook niet echt een goed gevoel zegt ze..’’ Ik kijk even snel naar Jeffery en probeer mijn tranen te bedwingen en stop ze snel diep weg.
‘’Wat nu verder vraag ik’’. De echoscopiste belt zodra we weg zijn met de verloskundige om het nieuws te vertellen. We kunnen nu weer niet meer doen als afwachten maar het ziet er niet goed uit. Eigenlijk verwachten ze dat ik binnen een aantal dagen wel een miskraam zal krijgen.
Eenmaal onderweg naar huis gaan we direct door naar mijn ouders om het nieuws te vertellen. Alleen mijn moeder is op dat moment thuis. Ze Merkt al heel snel dat er iets aan de hand is en dat het niet goed is. Ik barst in huilen uit en Jeffery probeert zo kort en snel mogelijk te vertellen dat we zwanger zijn maar dat het er slecht uit ziet.
Ik kan niks uitbrengen op dat moment en mijn moeder pakt me stevig vast zoals alleen een moeder dat kan. ( Nu ik dit schrijf zit ik weer mijn tranen te bedwingen.)
Mijn moeder begint ook te huilen maar probeert zich sterk te houden voor mij merk ik al snel. Samen zitten we op de bank te huilen en Jeffery probeert zich heel sterk te houden maar ik zie de tranen in zijn ogen staan. We proberen het zo duidelijk maar kort mogelijk uit te leggen. Op dat moment komt mijn vader thuis van het werk en ik zie aan hem dat hij zich meteen zorgen maakt wanneer hij ons zo ziet zitten. Ik besluit het heel snel te zeggen. ‘’We zijn zwanger maar het gaat waarschijnlijk mis’’ komt er heel snel en kort uit. Ik zie mijn vader nog voor me verbaast dat we überhaupt zwanger waren maar natuurlijk heel k*t dat het niet goed is. Wat is er gezegd? Wat is er niet goed? Vraagt mijn vader. We leggen alles nog een keer rustig uit en steeds meer komt het besef binnen en begin ik m’n gevoel weg te stoppen. Dan komt mijn broertje thuis. Aan hem vertellen we het zelfde als bij mijn vader. Hij weet niet wat hij moet zeggen en ik zie aan hem dat hij het moeilijk vind. Hij steunt ons net als mijn ouders.
Ik blijf zeggen dat ik het gevoel heb dat het geen miskraam is maar dat ik ook het gevoel heb dat het niet klopt. Toch ergens probeer ik hoop te houden op een wonder maar dit zeg ik tegen niemand.
Jeffery belt op dat moment zijn moeder omdat we daar niet naar toe gaan binnenkort. Hij legt alles kort en snel uit en hangt weer op.
Het blijft afwachten…
De verloskundige heeft een nieuwe datum geprikt voor weer een echo als ik tegen die tijd nog geen miskraam gehad heb.
Ook word in de tussen tijd mijn bloed weer gecontroleerd. Deze uitslag blijkt nog steeds heel hoog te zijn.
De periode naar de volgende echo toe blijf ik extreem moe en misselijk. Ik begin er ook echt heel ziek uit te zien en val een aantal kilo’s af doordat ik nauwelijks iets kan eten.
Gek genoeg zie ik mijn buik wel langzaam wat groeien maar ik ben bang dat ik me dit verbeeld of dat dit er gewoon bij hoort voordat het mis gaat.
Het is oud en nieuw. Mijn broertje en Jeffery zijn even buiten wat vuurwerk aan het afsteken. Ik zit in kleermakers zit bij het raam op de grond en laat aan mijn ouders snel mijn buik zien ik zie aan hun gezicht dat ze beide zien dat mijn buik groter is als normaal. Ik ben erg tenger gebouwd misschien zelf wat mager af en toe dus een groeiende buik valt snel op. ‘’Ik begin wel een buikje te krijgen’’ zeg ik. Dat begin je zeker zegt mijn vader met een lach Ik zeg het zit er nog steeds, wie weet…
Ik praat mezelf hoop aan tot de volgende echo. Om hoop te houden en anders voor een volgende zwangerschap besluiten we naar de Prenatal te gaan. De kinderwagen die we beide erg mooi vinden is in de sale. We besluiten de kinderwagen te kopen en kiezen de kleuren uit voor het stof en het handvat en kunnen de kinderwagen al na een aantal dagen ophalen.
Ook al gaat het fout ooit gaan we de kinderwagen gebruiken zeggen we tegen elkaar. Dat is het enige wat we zeker weten op dat moment. Daar gaan we voor!
Comments