Een paar dagen later. Het is avond en ik heb enorme buikkrampen. Niet de gewone buikpijn of menstruatie pijn. Het komt een uur lang elke 5 a 10 minuten. We liggen samen op bed een film te kijken maar het meeste ervan mis ik. Elke kramp weet ik steeds zekerder dat het enorm fout zit. Deze pijn is te erg ik moet elke kramp letterlijk wegpuffen en kan er niet eens meer mijn ogen open houden laat staan praten. Jeffery merkt het en vraagt of we de verloskundige niet moeten bellen. Ik zeg dat dat geen nut heeft, we hebben morgen een echo en dan zullen we het wel zien. Ik verlies geen bloed dus we wachten het wel even af.
De krampen komen en gaan en bereiken elke keer een hoogte punt en daarna neemt de pijn weer langzaam af. Elke kramp duurt ongeveer 30 seconden tot een minuut.
Ik pak Jeffery zijn hand beet bij een kramp en merk dat ik steeds meer en meer het gevoel heb dat dit geen krampen zijn maar eigenlijk gewoon meer weeën.
We proberen onze gedachten te verzetten, de film af te kijken en wat te gaan slapen.
Na een hele lange slapeloze nacht is het zover. We rijden naar de locatie van de echo toe en moeten verrekt lang wachten in de wachtkamer. Beide zeggen we niet veel.
Eindelijk we worden naar binnen geroepen. Het is dezelfde echoscopiste als de vorige keer wat ik erg fijn vind. Ondanks mijn slechte voorgevoel voel ik me bij haar wel op mijn gemak. Ze vraagt hoe het gaat, ik vertel haar over de pijn gisteravond.
We worden meteen met een wat zorgelijke blik aangekeken. Ik weet nu al genoeg.
Ik mag weer op de bank gaan liggen en ze begint weer met de inwendige echo waar ik nu toch echt een hele grote hekel aan gekregen heb. En dan bedoel ik beide de echo zelf maar ook het inwendige deel elke keer opnieuw.
Zodra we de beelden zien weten we genoeg. De vruchtzak ik enorm maar wat erin zit is schokkend en verwarrend. Het ziet er allemaal uit als één grote rommel bende er is niks duidelijks te zien, allemaal vage lijnen met een soort luchtbellen. Er lijkt van alles te zitten maar duidelijk niks wat er hoort. Ik kijk heel snel naar Jeffery maar die verroerd zichzelf niet en kijkt strak naar het scherm. Meteen kijk ik naar de echoscopitste en kan ik duidelijk van haar gezicht aflezen dat er een heleboel niet goed is. ‘’Ik doe even wat metingen zegt ze’’. Ik kijk d´r aan en zeg volgens mij is dit niet goed he.
Na een minuut (wat wel een uur leek) begint ze ‘’ Ik ga eerlijk met jullie zijn dat vind ik wel zo fair. Wat je hier ziet is een mola zwangerschap. ‘’ Ik kijk d’r aan en denk Nederlands alsjeblieft dit is niet het moment om wetenschappelijke taal te gebruiken.
Ze legt uit ‘’ Een mola zwangerschap is een vorm die we extreem weinig zien en waar we eigenlijk ook heel weinig over weten. De zwangerschap is nu gevaarlijk voor jou eigen gezondheid en je kindje is of al opgelost of overleeft het sowieso niet lang meer. (Tranen rollen nu tijdens het schrijven over mijn wangen.)
Ze vervolgt haar korte uitleg, ‘’ Je zal nu zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moeten om daar onderzocht te worden en dan zullen ze waarschijnlijk operatief je baarmoeder schoonmaken. ‘’ Ik vraag of het niet mogelijk zal zijn om te wachten wat mijn lichaam doet. Dit is helaas niet mogelijk, hoe langer we wachten met de operatie hoe gevaarlijker het voor mijn gezondheid word. Ze legt uit dat dit niet iets is wat te vergelijken valt met een miskraam. Ze zegt de verloskundige snel te bellen en dan horen we van haar hoe en wat verder en wanneer we naar het ziekenhuis kunnen komen.
Eenmaal in de auto begin ik heel veel moeite te hebben om mijn tranen te bedwingen en ik laat er een stuk of 4 a 5 gaan. Jeffery belt mijn moeder die samen met mijn vader thuis in spanning zat te wachten. Ze hoort meteen dat het niet goed is. We rijden naar huis en mijn moeder komt meteen naar ons toe.
Na een uur lang in spanning gezeten te hebben belt de verloskundige mij. Ze legt eigenlijk hetzelfde uit als de echoscopiste en zegt ook dat ik zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moet gaan. Ze heeft gebeld met het ziekenhuis en ze verwachten mij op de spoed afdeling. Ik zeg oké dan gaan we daar zo snel mogelijk heen. Wanneer ik ophang begin ik te huilen ik heb echt een angst voor ziekenhuizen en wanneer ik het woord spoed te horen krijg raak ik even lichtelijk in paniek. Jeffery en mijn moeder weten me redelijk snel rustig te krijgen en we gaan naar het ziekenhuis. Ik hoefde nog niks mee te nemen qua spullen zei de verloskundige dus we laten alles thuis.
Daar staan we dan bij de balie om mezelf aan te melden, we worden naar de wachtkamer gestuurd…
Zo naïef of hoopvol als ik in mezelf bleef wilde ik nog steeds hopen op een wonder, terwijl ik heel goed wist diep vanbinnen dat dit niet mijn moment was voor een wonder.
Comments