Daar zitten we dan in de wachtkamer in het ziekenhuis. Ik moet me aanmelden bij een balie en een deel van mijn gegevens blijkt helemaal niet te kloppen. Dat is precies iets wat je niet nodig hebt op zo’n moment maar goed alles word juist ingevuld en we mogen gaan zitten wachten.
De wachtkamer zit behoorlijk vol en ik vraag me af of iedereen die hier voor ons zit eerst nog aan de beurt is want dan word het nog een lange rit.
Na een poos word mijn naam geroepen. Jeffery en ik lopen achter de assistent aan en mijn moeder blijft achter in de wachtkamer. Ik weet nog heel goed dat ik toen dacht hoe k*t moet je je dan wel niet voelen als moeder zijnde maar ze vond ook dat Jeffery en ik dit samen moesten doen. De assistent neemt ons mee naar een klein kamertje waar eerst mijn bloeddruk en hartslag word gemeten en waar ze bloed af neemt om nog een keer mijn waarden te meten. Mijn bloeddruk is zoals gewoonlijk erg laag.
Ik begin een beetje duizelig te worden tijdens het bloed afnemen en kijk naar mijn arm. Ik zie heel wat buisjes liggen en denk oké dat is behoorlijk wat bloed niet zo gek dus dat ik me zo voel. Als ze klaar is moeten we even blijven zitten en na een aantal minuten worden we geroepen om naar een andere kamer te gaan.
In de kamer staat een bed, 2 stoelen en wat apparatuur. Weer moeten we een poos wachten. Ik heb af en toe weer wat krampen maar niet zo sterk als gister avond gelukkig. Na een poos wachten komt er een vrouw binnen lopen ze vraagt of we inmiddels al iemand gezien hebben. We antwoorden dat dat niet zo is en vragen of ze enig idee heeft hoelang het kan duren. Ze gaat het navragen en er blijkt een andere spoed tussendoor gekomen te zijn.
Niet elke arts/gynaecoloog is hierin gespecialiseerd zegt ze dus we zullen moeten wachten op die ene gynaecoloog die nu bezig is bij iemand anders.
Na een hele poos en dan bedoel ik echt een uur wat heel langzaam weg tikte op de klok die recht voor ons hing komt er eindelijk iemand binnen. Weer een andere assistente ze vraagt of ik even wat urine kan opvangen en wilt een uitstrijkje maken. Ik geen haar wat urine en ze begint met het uitstrijkje. Ik vraag waarom dit nodig is maar dat mag ze mij niet vertellen omdat ze maar een assistente is.
Het word steeds gekker denk ik op dat moment.
Weer ruim een half uur later komt er een arts binnen lopen hij heeft de uitslag van mijn bloedwaarden. Deze zijn heel hoog wat nu nog niet zo hoort te zijn. Na weer een half uur komt er iemand met een stagiaire binnen en we krijgen te horen dat het uitstrijkje goed is.
Het is bijna niet te geloven maar na weer even wachten komt eindelijk de gynaecoloog binnen met weer een andere assistente. Vlak daarachter aan komen nog 2 mensen die de gynaecoloog helpen en ook nog een stagiaire. Hij komt met een echoapparaat binnen en verteld dat hij inwendig gaat kijken. Ik weet nog heel goed dat ik toen dacht uhm hallo zoveel mensen vooral die stagiaires is dat nou nodig. Ik krijg zo een inwendig onderzoek alweer en vind dat dat wel even gevraagd had mogen worden. ( Dit vond ik dus totaal niet prettig het leek wel een schoolreisje voor deze mensen. Kijk iets bijzonders iets nieuws laten we daar allemaal eens naar gaan kijken als aapjes…) Kortom mijn gedachten waren niet heel fijn daarbij.
De gynaecoloog legt uit dat hij eerst zelf zal kijken en metingen zal doen en daarna pas uitleg gaat geven dus dat het even stil kan zijn.
De assistentes plaatsen beenstukken op het bed vast en het onderzoek begint. Ik voel me erg ongemakkelijk met zoveel mensen om me heen en ik kan zelf het scherm niet zien. Zelfs Jeffery kan het scherm vanaf de zijkant een beetje zien maar ik kijk tegen de achterkant aan.
Met zweethanden en mijn hart in mijn keel is het wachten wachten wachten..
