Het is 6.00 uur s’ochtends mijn temperatuur en bloeddruk word gemeten. Natuurlijk is mijn bloeddruk zoals gewoonlijk wat aan de lage kant maar niks heel erg schrikbarends.
Er komt een assistent naar mij toe en die zegt net als tegen de anderen op de zaal dat ik mag gaan douchen of mezelf opfrissen als ik dat wil. Mijn antwoord is dat ik helemaal niks geen spullen heb en zal moeten wachten tot mijn vriend en moeder er weer zijn. Ik heb het idee dat dit voor meerdere mensen geld die daar liggen want er is maar 1 iemand die naar de douche toe loopt.
Ze hangen aan bijna alle bedden een kaartje dat je niet mag eten en nuchter moet blijven. Ik heb ook helemaal geen trek dus dat is nu even geen probleem voor mij.
Er is maar 1 iemand die mag eten en die krijgt een heel uitgebreid menu te zien op zo’n kar. Ik zie aan de anderen dat zij dit ook een beetje vreemd vinden. Voor 1 persoon komt alsnog die hele kar met eten binnen gereden, konden ze dat niet gewoon vragen en dan halen i.p.v. voor iedereen zijn neus eten laten zien.
De tijd tikt ontzettend langzaam voorbij. Ik heb geen idee hoe laat Jeffery en mijn moeder komen maar ik weet nog heel goed dat ik vond dat ze gewoon om 7.00 uur uiterlijk bij mijn bed moesten staan haha. Dit mocht natuurlijk niet want het was geen bezoekuur maar ik wilde ze zo graag bij me hebben.
Ik keek even naar mijn arm waar die dag ervoor tijdens het bloedprikken iets was ingestopt zodat als ik bloedtransfusie nodig heb dit meteen aangesloten kan worden. Het begint er best blauw uit te zien en het irriteert ook behoorlijk maarja ik en naalden bij mezelf is sowieso al niet echt een goede combinatie.
Het is inmiddels 8.00 uur en er word weer gemeten bij iedereen. Ik vraag aan de assistente of ze enig idee heeft hoe laat ik geopereerd zal worden aangezien hier behoorlijk wat haast bij zat zoals mijn gynaecoloog had gezegd. Ze heeft geen idee en gaat kijken of ze het ergens ziet staan in de computer. Ondertussen kan ik haar zien kletsen en lachen met andere assistentes en artsen en merk ik dat ik ongeduldig begin te worden en bijna de neiging heb op te staan, er naartoe te lopen en te vragen of ze het kan vinden maar ik blijf maar braaf liggen en praat mezelf aan dat ik al blij mag zijn dat ze het wilt nakijken. (frustratie en zenuwen komen nu onbewust naar boven)
Ongeveer 15 a 20 minuten later komt ze terug en zegt ze dat er nog geen planning is…
Als er nu stoom uit mijn oren kon komen was dat wel gebeurt! Ik probeer beleeft te blijven en zeg dat ik snel hoop iets door te krijgen.
Ik durf het bijna niet te zeggen maar ze keek me een beetje arrogant aan en zei alleen maar we zullen het zien en liep weg.
Rond 8.45 komen Jeffery en mijn moeder aangelopen en ik kan wel huilen zo blij ben ik ze te zien maar ik slik meteen alles snel in.
Jeffery geeft me een tas met wat spulletjes zodat ik me even snel kan opfrissen.
Dit doe ik heel snel en ga daarna bij ze op bed zitten.
Rond 9.00 uur word er gewisseld van diensten en komt er een andere assistent zichzelf even voorstellen.
Ook aan haar vraag ik of ze al enig idee heeft wanneer ik aan de beurt ben.
Ze heeft nog geen idee en beloofd het te zeggen als ze meer weet.
Langzamerhand begin ik me af te vragen wat ze wel weten hier op de spoedafdeling want het lijkt niet zoveel te zijn…
Anderhalf uur later hebben we nog niks gehoord. Mijn moeder gaat naar het plekje toe waar de assistente zit en vraagt of er nu nog geen planning bekent is. Ook zij en Jeffery werden behoorlijk gefrustreerd, opgefokt en bezorgt nu.
Hoe kan het zo lang duren en vooral zo lang onzekerheid als er spoed bij is..?
Ik begin me beroerder te voelen en er zieker uit te zien en we krijgen maar nergens antwoord op.
Ook mijn moeder krijgt een kort antwoord. ‘’Nee nog niks’’
Ondertussen zijn er al een aantal mensen wel meegenomen die natuurlijk ergens anders voor kwamen maar toch is t niet zo fijn om steeds meer mensen weg te zien gaan en zelf nog steeds zo in het onzekere te zitten.
Heel veel praten we niet. We weten allemaal niet goed wat we moeten zeggen of wat we kunnen doen.
Niemand mag inmiddels op de kamer nog eten met lunchtijd. Toch weten ze het weer voor elkaar te krijgen om de zaal in te komen met een hele kar vol eten, midden in de zaal te stoppen en dan te lezen dat niemand mag eten. (hier begrijp ik nog steeds niks van)
Ik begin misselijk te worden maar weet niet goed of dit nog steeds van de hormonen is, het nuchter moeten blijven of de onbewuste zenuwen..
12.00 uur en nog geen duidelijkheid. We zijn nu alle drie erg gefrustreerd en zelfs bijna boos.
Ik wil er gewoon vanaf zijn ik wil weten waar ik aan toe ben en gewoon naar huis en weg van deze plek.