Er gaan dagen voorbij... Sommige dagen gaan snel voorbij andere dagen lijken wel 3 keer zo lang te duren. Nog steeds ben ik heel erg misselijk en heel erg moe. Aan de kwaaltjes is niks veranderd maar dat vind ik ook niet zo erg. Zo heb ik iets meer zekerheid voor mezelf dat het nog goed gaat met de zwangerschap. Misschien houd ik mezelf daarmee voor de gek maar het geeft mij iets van houvast dus ik doe het er maar mee.
De week wachten is eindelijk voorbij. Ik ga met een goed gevoel naar het
ziekenhuis. We zijn nu als het goed is ongeveer 6,5 week zwanger als ik het
zelf goed gerekend heb. Waarom weet ik niet maar om de één of andere reden
heb ik sterk het gevoel dat we al een hartje gaan zien kloppen.. Dat zou
volgens mij wel heel erg vroeg zijn maar ergens denk ik ook, mijn gevoel zit er
niet vaak meer naast de laatste jaren wat betreft mijn lichaam dus ik hoop ook
dit keer dat het klopt. (stiekem ga ik er al bijna vanuit dat het klopt wat
natuurlijk heel dom is eigenlijk)
De gynaecoloog begint met mijn bloedwaarden die ik weer heb moeten laten
testen. Deze zijn weer goed gestegen dus het kan bijna niet anders dan dat dit
een goede echo word zegt hij met best wat voorzichtige zekerheid in zijn stem.
Ik mag gaan liggen en er word dit keer via mijn buik een echo gemaakt waar ik enorm opgelucht over was. Zodra hij met de echo begint en het apparaat op mijn buik plaatst zien we een grotere vruchtzak dan een week geleden. We zien niet alleen een grotere vruchtzak maar we zien er ook iets in en dat is niet alleen een vruchtring denk ik meteen.
De gynaecoloog kijkt naar mij en naar Jeffery en zegt dan er zit zeker een kindje in.
Op dat moment word eindelijk mijn gevoel bevestigd. Na al die onderzoeken en ellende word er eindelijk gezegd wat we zo graag wilde horen. Hij zegt dat hij even wat metingen gaat doen en even goed naar de plek op mijn eierstok gaat kijken. Deze zit er nog steeds en is ook nog steeds enorm groot. Hij denk voor 95% zeker te weten dat het om een cyste gaat gelukkig en niks wat met een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te maken heeft.
Hij kijkt weer even naar de vruchtzak en zegt nu even kijken of we iets zien knipperen. Als er iets knipperd heeft het kindje een hartslag en dat is wat we willen zien natuurlijk zegt de gynaecoloog.
Al heel snel eigenlijk vrij wel meteen als hij heeft ingezoomed zien we heel
duidelijk iets knipperen. Gefeliciteerd zegt hij en op dat moment krijg ik een
hele grote brok in mijn keel. Het besef en de spanning van alles valt even voor
dat moment van me af.
Ik vraag hem of we de hartslag ook al kunnen horen. Het is nog wel heel vroeg dus de kans is klein maar ik ga het wel even proberen voor jullie zegt hij. En daar is het, de hartslag van onze kleine.. Er zit helaas wat geruis doorheen van het apparaat wat niet helemaal goed werkt maar je hoort een goede sterke hartslag.
Na de echo praten we nog even en legt hij uit dat de cyste er zit omdat mijn lichaam op die manier nu het kindje in leven houd. De cyste maakt het zwangerschapshormoon onderandere aan wat mijn lichaam nu zelf niet zou kunnen. Dit komt door de molazwangerschap en de miskraam vlak hiervoor.
Het is nu duimen dat de kleine blijft zitten en groeien. Als de cyste de komende weken kleiner word en uiteindelijk weggaat. Dat zou het een normale zwangerschap zijn en mag ik naar de verloskundige in plaats van het ziekenhuis.
1 week later hebben we weer een echo en ik probeer die week te genieten van wat we tot nu toe te horen hebben gekregen.
Volgende week weer een echo..