Operatie of niet?
Daar lig ik dan, alweer.. Ze Begint met de inwendige echo en zodra ze op de juiste plek is aangekomen spring ik bijna letterlijk uit de stoel. ‘’Oh Mijn God, zeg ik hardop. Dat is toch een vruchtzak? Vraag ik.’’ Ik Word een beetje gek en verbaast aangekeken (door mijn enthousiastme gok ik.) ik krijg als antwoord een lachende jaa. Snel leg ik uit dat we dat nu voor het eerst zien zo duidelijk. Ze kijkt even alles goed na en zegt dat ze een dooierzak ziet zitten. (Hier haalt de baby de eerste 2 a 3 maanden zijn voedingsstoffen uit om te groeien).
‘’ Dat betekent dat het kindje op de juiste plek ligt toch en niet in mijn eierstok?’’ vraag ik.
Ze legt uit dat de kans dat dit een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is heel klein is doordat we nu zo duidelijk alles zien. Ik vraag haar of ze ook al meer ziet maar dit is helaas niet zo.
Dat we al die andere keren niks zagen kwam hoogst waarschijnlijk doordat mijn baarmoeder gekanteld was verteld ze. ‘’Mijn gedachten, konden ze dat niet eerder zien of zeggen....????????’’
Zie je wel! Ik wist het! Zijn mijn enige gedachten en meer hoeft ook niet voor dit moment. Mijn gevoel klopt ik ben eindelijk goed zwanger tot nu toe..
Ik vraag haar wat dan die enorme plek op mijn eierstok is. Ze legt uit dat dit waarschijnlijk een cyste is maar zegt erbij dat mijn eigen gynaecoloog hier volgende week meer over zal vertellen. Er worden nog een aantal metingen gedaan en dat is het. Ze feliciteerd ons en stuurd me dan snel weg om iets te gaan eten want ik zat daar nog steeds nuchter sinds die dag ervoor.
We moeten even binnendoor naar een kamertje ernaast om wat papierwerk te halen voor nog meer bloedonderzoeken en de echo van volgende week, wat even flink zoeken was naar een gaatje maar dat kon me op dat moment even niks schelen. Op dat moment hadden we net goed nieuws gehad en was dat even het enige wat belangrijk was.
Ik weet nog goed dat ik op dat moment dacht mijn moeder zit nog steeds i haar eentje te wachten in de wachtkamer. Bijna wilde ik even snel de hoek om lopen om haar te seinen dat het goed was. (Er stond alleen een dunne muur tussen ons in.)
Gelukkig konden we daarna naar mijn moeder en liet ik haar de echo zien. Ze gaf me een knuffel en op dat moment kwamen de tranen in mijn ogen en volgens mij ook bij mijn moeder. Ik liet er een stuk of 2 lopen maar slikte derest weg.
Mijn vader was op dat moment aan het werk en we zouden hem meteen na de echo laten weten hoe het was gegaan en wat er zou gaan gebeuren. We besloten hem te verrassen en langs te gaan op zijn werk.
Eenmaal op zijn werk aangekomen liepen we naar hem toe en ik liet de echo foto zien. Hij zei waar kijk ik naar is het goed of niet? Nadat ik hem in een paar woorden vertelde dat hij keek naar een goede vruchtzak, de echo goed gegaan was en ik geen operatie hoefde pakte hij mij vast en kregen we samen een paar tranen.
Daarna zijn we naar huis gegaan en eenmaal thuis kwam het besef pas dat we echt maar dan ook echt zwanger waren.
Deze dag, het moment tijdens de echo, het vertellen aan mijn ouders, de knuffel van mijn vader zal ik nooit vergeten.
Een week later krijgen we weer een echo en meer duidelijkheid over alles.
Wil je weten wat er allemaal precies aan de hand is lees volgende week verder.