De zwangerschapstest…
De test is gedaan. 3 minuten wachten.. 3 minuten die wel een uur lijken te duren. Het papiertje ligt er nog steeds overheen. Ik durf niet te kijken of eigenlijk wel maar ook weer niet. Mijn gevoel gaat alle kanten op. Ik denk dat het positief gaat zijn. Waarom? Geen flauw idee. Heb ik hier nu echt een goed gevoel over vraag ik mezelf af. Nee dat heb ik niet, waarom heb ik het gevoel dat de test positief is maar heb ik er geen goed gevoel over? Is dit angst voor wat er daarvoor allemaal gebeurt is? Is dit normale angst wat bijna elke vrouw heeft op zo’n moment? Is dit een voorgevoel voor iets wat gaat gebeuren?
Zoveel vragen gaan er door me heen in eigenlijk maar een paar seconden tijd. Ik kijk naar mijn handen die trillend naar de test toe gaan. Ik tril maar voel me ook heel rustig. (Op zo’n moment gaat er zoveel door je heen daar zit geen logica meer achter.)
Met trillende handen pak ik het papiertje vast en trek het heel langzaam weg van de test..
Mijn ogen lijken even wazig te worden en ik vraag me voor 1 seconden af of het echt klopt wat ik zie. De test is positief. Ik ben gewoon echt weer zwanger. Nu al zo snel na de vorige zwangerschap. Het verbaast me hoe rustig ik hieronder ben nu ik de uitslag weet. De test zegt echt positief maar toch heb ik een heel slecht voor gevoel. Voel ik me zwanger? Ja, daar kan ik volmondig ja op zeggen. Heb ik veel symptomen nee dat niet maar zwanger zijn gaat om veel meer dan alleen symptomen. Het is een moedergevoel wat er meteen is vanaf het moment dat je zeker weet dat je zwanger bent. Vanaf dan ben je moeder (zo voel ik het).
Het is dinsdag en ik twijfel of ik het al aan Jeffery ga vertellen als hij thuis komt van zijn werk. Uiteindelijk besluit ik hier even mee te wachten. Waarom? Daar kan ik niet echt een duidelijk antwoord op geven, dat heeft denk ik te maken met het slechte voorgevoel wat ik erbij kreeg.
Er gaan een tijdje voorbij, het is vrijdag. Zaterdag vieren we onze verjaardag met familie. Ik besluit het te vertellen die avond wanneer hij thuis komt van zijn werk.
Op de één of andere manier zeg ik het een beetje tussen neus en lippen door. Ik vertel erbij dat ik er geen goed gevoel over heb en dat hij zich er misschien maar beter niet al te veel op moet verheugen..
Een paar uur later op de avond ga ik naar het toilet en zie ik dat ik begin te bloeden.. Ik ben voor een paar seconden even verstijft. Dit is wat ik verwacht had maar ik hoopte heel erg dat ik er naast zou zitten!
De miskraam is begonnen. Ik loop naar beneden en vertel Jeffery dat ik bloed en dat het hoogst waarschijnlijk een miskraam is.
Vlak voordat ik naar bed ga besluit ik nog een test te doen. Deze moet minder duidelijk zijn als het echt een miskraam is.
Zonder na te denken doe ik de test en blijf ik er voor 3 minuten lang naar kijken. Er is nog een heel licht streepje te zien maar deze is duidelijk niet zo scherp meer als de vorige keer.
Zaterdag besluiten we de verjaardag gewoon door te laten gaan. We zitten midden in de miskraam, ik heb behoorlijk wat buikpijn en bloed veel maar wil geen vragen krijgen en wil gewoon door. Volgens mij hebben weinig mensen iets gemerkt. Af en toe ben ik even kort naar boven gelopen om mijn tranen weg te slikken.
Ook jij was heel erg gewenst maar ook deze keer mocht het helaas niet zo zijn.
Ook deze blog is met een rollende traan geschreven.
Deze zwangerschap heeft niet heel lang geduurd maar ook jij telt mee. We zullen je nooit vergeten!
Hoe gaan we nu verder gaan we het opgeven? Nee dat nooit! 3 kindjes ons hart 0 bij ons van buiten. We gaan door en het zal lukken op wat voor manier dan ook.
Benieuwd hoe deze weg verder gaat voor ons, lees dan volgende week weer.