Mijn dagen beginnen nog steeds heel misselijk en ontzettend moe. Eten kan ik maar moeilijk binnenhouden en zelfs een stokje drinken is af en toe lastig. Wel begin ik een soort ritme te vinden. Rond een uur om 16.00 kan ik heel voorzichtig een cracker eten of een klein schaaltje vla en dat gaat dan wel redelijk goed. Na 20.00 uur moet ik niks meer eten anders komt het er in de nacht weer uit.
We komen aan bij de gynaecoloog en ik merk dat Jeffery er een beetje het zelfde in staat als mij. We hebben er allebei een goed gevoel over en lopen met iets meer zekerheid naar binnen maar toch ook nog wel echt heel zenuwachtig en zit er ergens wel een stukje angst.
Na het bespreken van mijn waarden die gelukkig positief blijven stijgen mag ik weer klaar gaan liggen voor de echo. Hij plaats het apparaat op mijn buik en we zien een goed gegroeid kindje met een hele duidelijke sterke hartslag.
We krijgen allebei een brede glimlach op ons gezicht en kunnen niet stoppen met kijken. Zo bijzonder om te zien hoe snel zo´n kleintje in een aantal dagen groeit. Ik blijf het onbegrijpelijk vinden.
Hij bekijkt mijn baarmoeder goed en ziet nergens sporen van de bloeding of andere gekke dingen. Hij gaat naar mijn cyste en die lijkt misschien 2 mm gekrompen maar dat kan ook maar net van de hoek en het moment afhangen zegt hij. Zolang hij niet groeit is het in ieder geval positief dus daar houden we ons aan vast. De cyste stopt met groeien en moet gaan krimpen zodat mijn lichaam het wel zelf gaat regelen en ons kindje groeit lekker door.
we bespreken dat de gynaecoloog de verloskundige belt en we mogen daar voortaan heen en hoeven niet meer onder toezicht van het ziekenhuis te staan. Wel moet ik de eerst volgende echo echt naar een medisch centrum om te kijken of er eventueel mola terug gekomen is.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar de hele tijd heel bang voor ben maar niet het gevoel heb dat de mola nu terug gaat komen.
Dit keer komt het goed. Die woorden zeg ik dagelijk heel vaak tegen mezelf. Niet alleen tegen mezelf maar ook tegen de kleine. Wij kunnen dit, we gaan dit samen doen, dit gaat ons lukken..
Weken gaan voorbij en alles lijkt nog steeds goed te gaan. De kwaaltjes blijven aanhouden maar die neem ik maar voor lief en geven me een beetje houvast. Zolang de kwaaltjes er zo sterk zijn moet het toch wel goed gaan. ( blijf ik mezelf aanpraten wat niks hoeft te zeggen..)
Éen van de belangrijkste echo’s voor mijn gevoel tijdens deze zwangerschap is aangebroken. Met een kloppend hart, duizelig gevoel, zweet handen en enorm veel zenuwen lopen we de kamer binnen waar we de echo krijgen. Kort leggen we nog uit hoe belangrijk deze echo voor ons is en hoeveel dit betekent voor ons. De vrouw kijkt ons aan met een emotieloos gezicht en lijkt met het verkeerde been uit bed gestapt te zijn. Geen emotie, geen lach, geen woord komt er bij haar vandaan.
Ze zegt ga maar liggen dus dit doe ik. Ik word een beetje raar aangekeken en ze zegt ik weet niet of het wel via je buik kan hoor je bent nog niet voorbij de 12 weken. Ik kijk haar aan en zeg steenvast we hebben inmiddels tig echo’s gehad deze zwangerschap en de laatste paar waren allemaal via mijn buik dus geloof me dat lukt wel!!! Nu begon ik zelf best geirriteerd te raken. Deze echo betekent zoveel voor ons er hangt zoveel van deze echo af, dat gaat zij toch echt niet verpesten no way dacht ik bij mezelf.
Wil je weten of de mola terug is/komt? Hoe het met de echoscopiste afloopt..? lees volgende week meer.
Elke dinsdag om 18.00 uur een nieuwe blog.
Als je je aanmeld krijg je automatisch een melding wanneer er weer een blog online staat.