Het is weer zover, ik kan niet eens meer bijhouden hoeveelste telefoontje dit word met een uitslag. Wel is dit voor mijn gevoel tot nu toe één van de meest belangrijke telefoontjes.
Hier hangt het nu even vanaf, om deze uitslag draait het nu. Moet ik aan een chemokuur of meer? Zou het uitgezaaid zijn als mijn waarden niet gedaald zijn…
Daar is hij dan, het moment.. Mijn telefoon gaat en het is de gynaecoloog…
Hij vraagt zoals gewoonlijk goed bedoelt hoe het gaat en ik kan alleen maar antwoorden met gespannen om de uitslag.
Hij geeft aan dat mijn waarden een week stil gestaan hebben maar dat ze nu weer gedaald zijn gelukkig. Het is niet heel veel gedaald maar wel net voldoende.
Net voldoende is goed genoeg voor mij natuurlijk. De gynaecoloog verwacht dat mijn waarden volgende week wel weer goed gedaald zullen zijn maar dat hij dat natuurlijk niet met 100% zekerheid kan zeggen.
Ik besluit me niet al te druk te maken voor zover dat mogelijk is en voor nu blij te zijn met de uitslag. Geen chemo en geen extra onderzoeken.
Hij vraagt of ik nog vragen heb.. Ik leg hem uit wat ik ontdekt heb. Hij vind het een beetje gek klinken allemaal en heeft nog van niks gehoord en zegt er ook op dat moment niks mee te kunnen doen. Dat hij op dat moment er niks mee kan doen begrijp ik maar mijn vraag is kan dit uitgezocht worden of hier iets van waar is???
Hier wilt mijn gynaecoloog niet aan meewerken. Hij zegt als de regels ooit veranderen zien we dat dan wel ik ga hier niet achteraan zitten.. Ik begin een beetje boos te worden omdat hij praat op een manier alsof ik het zoveelste nummertje ben maar dit gaat wel om ons leven. Ik leg hem uit dat dit niet zomaar even iets is, het is geen klein verschil in regels wat ik gevonden heb en vind dat hij er wel heel erg luchtig over is. Het lijkt hem vrij weinig te doen en zegt ik spreek je volgende week wel weer met de volgende uitslag.
Ik voel me erg aan de kant gezet en vooral niet serieus genomen. Dat dit zijn beroep is en hij dagelijks zoveel vrouwen voorbij ziet komen begrijp ik maar wij zijn wel vrouwen met gevoel. Voor ons is dit allemaal heel bijzonder en spannend en niet de zoveelste die iets vraagt of die een teleurstelling krijgt. Voor ons gaat dit om iets heel groots in ons leven niet iets waar we dagelijks mee te maken hebben en dus de normaalste gang van zaken is…
Na veel nadenken besluit ik om het ziekenhuis te bellen en te vragen of ik een andere gynaecoloog kan krijgen. Een gynaecoloog die wel open staat voor een telefoontje om dit na te vragen. Al snel vind ik er zelf één op de site van het ziekenhuis en ik vraag tijdens het bellen of het mogelijk is dat ik overgeplaatst word naar hem. Dit is mogelijk maar ze lijken wel even verbaast..
Ik ben aan het werk en word gebeld door het ziekenhuis. Ik voel een brok in mijn keel komen en schiet even in de stress. Ze zouden me pas over een paar dagen moeten bellen met de volgende uitslag dus ik voel meteen angst dat het niet goed is.
Zodra ik opneem hoor ik dat het mijn 1e gynaecoloog is. Hij zegt gehoord te hebben dat ik overplaatsing wilde en begrijpt dit ergens wel maar vind het wel erg jammer. Hij zegt ook goed nieuws te hebben dus ik wacht af wat hij te zeggen heeft.
Dan komen de woorden. De regels zijn veranderd vanmorgen…. Mijn mond valt open en ik voel de tranen in mijn ogen staan. Heel snel slik ik alles weg, ik ben aan het werk nu mag ik niet uit mijn doen raken van mezelf.
Ik vraag hoe dit opeens zo kan hij legt uit hier vanmorgen bericht van te hebben gekregen en daarvoor nooit iets gehoord heeft dus nergens vanuit mocht gaan. Dat een gynaecoloog niet zomaar alles kan aannemen begrijp ik maar een simpel telefoontje om iets meer duidelijkheid te krijgen was toch niet zoveel gevraagd antwoord ik. Hij snapt mijn punt en bied zijn excuses aan.
Dan vraagt hij of ik toch niet bij hem wil blijven. Hij wilt dit goed samen afsluiten en ons nog steunen waar hij kan.
Nu ik hier meer duidelijkheid in heb vind ik het prima om bij hem onder behandeling te blijven.
Na het gesprek moet ik weer terug aan het werk. Ik herpak mezelf zo snel mogelijk maar merk dat ik wel even een aantal keer moet slikken en ademhalen. Wat veranderd er nu precies? Een simpele regel die op dat moment maanden van verschil maakt….