Wat veranderd er nu? In eerste instantie moest ik nog maanden onderzoeken laten doen. Ook al was ik schoon dan nog zou ik 2 maanden door moeten gaan met bloedonderzoeken. Na die 2 maanden extra onderzoeken zouden we weer mogen proberen opnieuw zwanger te worden. Dit is nu gelukkig veranderd naar 3 keer een goede bloedwaarde onder de 3 en een goede echo van je baarmoeder, eierstokken enzovoort.
De kans dat een vrouw ooit een Mola zwangerschap krijgt is heel klein. Het is iets heel uitzonderlijks en heel onbekend nog allemaal. Wel is de kans dat je het tijdens een volgende zwangerschap weer krijgt nu groter. Dit is helaas niet veranderd en zal altijd hetzelfde blijven. Hier kunnen ze niks aan veranderen. Dit is iets wat je lichaam zelf regelt en daar kom je pas achter als het eigenlijk al te laat is.
Ook kan het gedurende de hele zwangerschap terug komen tot een aantal weken erna vertelde mijn gynaecoloog.
Een zwangerschap zonder stress is na een Mola zwangerschap onmogelijk als het aan mij ligt. Elke zwangerschap is opnieuw een risico , opnieuw stress, opnieuw alles herbeleven en tot een aantal weken na de bevalling toch lichte stress hierom houden…
Een aantal dagen verder, mijn waarden zijn gelukkig goed gedaald. Het fysieke einde lijkt in zicht zegt mijn gynaecoloog. Het mentale deel gaat nog een hele poos duren.
Zo voelt het voor mij ergens ook. Bijna geen bloedprikken meer, bijna klaar met die ziekenhuisbezoeken. Mijn lichaam voelt behoorlijk moe. 24/7 is mijn lichaam nu al weken of nou ja eigenlijk maanden aan het vechten tegen iets waar we niet om gevraagd hebben. Iets waar je geen grip of controle over kan hebben. Je kan zoveel willen maar je lichaam moet dit doen en je kan zelf niks ondernemen wat dit kan beïnvloeden. Ik heb wel heel erg geleerd dat mijn lichaam sterker is dan ik dacht. Het kan veel meer aan dan we denken zonder dat we er iets over te zeggen hebben. Je lichaam is iets sterks iets wat veel meer vertrouwen en respect verdient dan we het soms geven.
Inmiddels zit ik net onder de 100 met mijn waarden, het kan nu snel of langzaam gaan. Het einde begint langzaam in zicht te komen maar dan? Hoe gaan we dan verder? Hoe moet je verder als het medische deel afgesloten is voor dat moment en je gewoon weg weer verder kan met je leven. Hoe ga je verder?
Ik besluit weer wat forums op te zoeken in de hoop iets tegen te komen hoe andere dit ervaren hebben. Na een hele lange tijd zoeken (want er is bijna niemand die over dit onderwerp iets naar buiten brengt) lees ik van 4 vrouwen dat 3 ervan een miskraam kregen zodra ze weer zwanger waren. Is dit toeval? Is dit iets wat ze nog moeten uitzoeken en wat met de mola te maken kan hebben?
Mijn gynaecoloog durft hier geen antwoord op te geven omdat ook dit nog niet bekent is…
Willen we het wel meteen weer proberen? Kunnen we dat wel aan of beter gezegd kan mijn lichaam dat wel aan?
Zoveel vragen, zoveel vragen die onbeantwoord blijven… Zoveel gevoel waar je niks mee kan doen omdat er geen antwoorden zijn.
Mijn gynaecoloog belt met de uitslag ik zit nu op een waarden van 64. Ik ben erg teleurgesteld ik had wel verwacht meer gezakt te zijn. de gynaecoloog legt uit dat het op het laatst bij de meeste vrouwen langzamer gaat als voorheen. Ik duim heel hard dat ik de volgende keer toch meer gezakt ben. Zodra ik onder de 3 zit en de laatste 3 keer in gaat kan ik pas iets meer rust krijgen denk ik.
Maar dan blijft de vraag wat dan?